Verloren zonen en dochters, de appelboom staat er nog!
Bijbelgedeelte: Lukas 15 vers 11-32
Bij dit gedeelte zou ik graag het verhaal van een andere onoplettende zoon vrij opnieuw willen vertellen, omdat het zo’n mooie uitleg is van ons onderwerp [de gelijkenis van de verloren zoon]. Deze jongeman had zijn gelovige christelijke ouders al veel moeite en verdriet bezorgd. Op een dag verliet ook hij bij nacht het huis van zijn ouders, dat in een grote boomgaard aan de spoorlijn stond, niet zo ver van het station verwijderd. Zonder ook maar het geringste bericht achter te laten waar hij was, verdween hij, om nooit meer te worden gezien. Hij dook onder in een grote stad en verloor zichzelf in een zondig leven.
Vele jaren gingen voorbij en de ouders hoorden nooit iets van hun verloren zoon. Hoe diep hun verdriet ook om hem was, ze hielden nooit op om voor hem tot God te roepen. En God verhoorde en werkte aan de ziel van de aan lager wal geraakte zoon. Uiteindelijk stortte hij volledig in voor God. Het verlangen om naar zijn dierbare ouders terug te keren met een belijdenis van zonden, werd nu onweerstaanbaar in zijn ziel. Maar hij was er geenszins zeker van dat ze hem, na al het lijden dat hij hun had aangedaan, nog zouden opnemen en hem vergeven zouden.
In zijn nood schreef hij hun een brief die ongeveer als volgt eindigde: “Ik zal met die en die trein op die en die dag langs jullie huis reizen. Als jullie bereid zijn om mij weer te aan te nemen en mij te vergeven, hang dan alsjeblieft een wit lint in de appelboom die aan de spoorlijn staat. Maar zo niet, dan zal ik verder gaan …”.
De aangekondigde dag kwam. De man zat gespannen bij het raam van de coupé. Innerlijk hield het hem sterk bezig. Hoe lang had hij niet alle bekende steden en streken gezien die voorbijgingen! Wat waren dat ooit gelukkige dagen! Maar nu kon het niet ver zijn naar de plek waar zijn ouders woonden. De trein vertraagde zijn vaart al. De man sprong op en tuurde uit het raam vooruit in de rijrichting. Nu moest de tuin van zijn ouders snel komen! Daar was het al. Zijn oog zocht haastig naar de appelboom. Zat er een wit lint in? Hij staarde ernaar vol ongeloof, tranen welden uit zijn ogen: de appelboom hing vol witte linten …
Zo neemt God ook vandaag “verloren zonen én dochters” aan!
Christian Briem
Uit het boek: “Aus der Finsternis zum Licht”.
Online in het Duits sinds 22.05.2009.
Geplaatst in: Christendom, Evangelie
© Frisse Wateren, FW