16 jaar geleden

Psalm 102:8

Het is altijd weer zeer indrukwekkend de Heer Jezus in Zijn eenzaamheid als Mens op deze aarde te bezien. Nog nooit is een mens zó eenzaam geweest als Hij, en nooit heeft een mens deze eenzaamheid zo diep ondervonden.

De discipelen zagen Hem, ze hoorden Hem bidden (zoals we mogen aannemen), en ze gingen met Hem de weg. Maar ze begrepen Hem niet. Ze waren niet in staat Zijn gedachten en gevoelens te doorgronden. Heel in het bijzonder wanneer Hij sprak van Zijn lijden en de noodzaak van het kruis, konden zij Hem innerlijk niet volgen. Zijn van te voren gevoeld lijden kon de Heer met niemand delen. Toen Hij in Gethsémané in vurige strijd was en het gebeuren van Golgotha voor Zijn ziel stond, sliepen zij. Niet één uur konden zij met Hem waken!

Toen Hij gevangengenomen werd, vluchtten al Zijn discipelen en lieten Hem in de steek. De Heer heeft het alleen-zijn in deze ogenblikken zeker diep gevoeld. En toch heeft Hij het in lankmoedigheid verdragen. In de tuin van de hogepriester trof Zijn blik vol liefde Zijn discipel Petrus die Hem net drie maal verloochend had.

Maar het ogenblik kwam dat Hij niet alleen door mensen, maar ook door God verlaten werd. Zijn hele weg tot het kruis ging Hij in volkomen gemeenschap met Zijn God. Alles deed Hij in overeenstemming met Hem en in vertrouwen op Hem. Maar dan horen we de schreeuw van Zijn ziel: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Wie zou toch die eenzaamheid van de Heiland kunnen doorgronden, die Hij terwille van u en mij op Zich nam? Eeuwig zij Hem daarvoor de dank en aanbidding!