1 Samuel 23
David in Kehila (1 Sam. 23:1–13)
De Filistijnen vechten tegen Kehila. Eigenlijk zou het de taak van koning Saul zijn om hier in te grijpen. Maar van hem is geen spoor te bekennen. David vraagt God of hij de strijd zal leiden. God zegt: “Ga.” Maar zijn mannen zijn bang, dus vraagt David het opnieuw – en God stemt genadig toe en bevestigt de opdracht.
Saul moet David dankbaar zijn dat hij zijn taak op zich heeft genomen. Maar als Saul hoort dat David naar Kehila is gekomen, zegt hij: “God heeft hem in mijn hand overgegeven.” Na hem zo’n overwinning te hebben gegeven? En in deze boosheid geeft Saul het sein om aan te vallen.
Door den efod verneemt David, dat Saul tegen hem opkomt en dat het volk van Kehila hem aan Saul zal overleveren. Wat een ondankbaarheid van de kant van de Kehilaïeten! David had hun goed gedaan en zij bewijzen hem als dank kwaad (verg. Ps. 35:12). Misschien wisten zij wat Saul in die tijd in Nob had gedaan, toen hij de priesters had laten afslachten die zogenaamd aan Davids zijde stonden. Dit is echter geen excuus voor hun lafheid en slechtheid.
Hoe heel anders en nobel is Davids houding! Wanneer hij God vraagt, zegt hij dat hij niet wil dat de stad om zijnentwil verwoest wordt (1 Sam. 23:10). Wat een genadige houding! Hij denkt eerst aan het welzijn van de mensen die weldra zijn vijanden zullen blijken te zijn.
David in de woestijn Zif en in de woestijn van Maon (1 Sam. 23:14-28)
De Zifieten verraden de onschuldige David aan de bloeddorstige Saul. Hij vertrekt met zijn mannen. Juist voordat hij David, die zich achter een rots bevindt, kan grijpen, komt een bode hem vertellen van een inval van de Filistijnen en doet Saul de achtervolging staken. De rots is in zekere zin wat de wolkkolom was voor de kinderen Israëls toen die tussen hen en de oprukkende Egyptenaren kwam. – Zelfs wanneer wij geen uitweg meer zien, heeft God altijd een uitweg (2 Kor. 4:8).
Gerrit Setzer; © www.bibelstudium.de
Online in het Duits sinds 23.11.2009.
Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW