Het einde van alles nu is nabij

“Het einde van alles nu is nabij; weest dus bezonnen en nuchter tot gebeden. Vóór alles, hebt vurige liefde tot elkaar, want de liefde bedekt een menigte van zonden”

1 Petrus 4 vers 7-8).

Inhoud

De dingen zullen niet altijd zo gaan als voorheen

• De vermaning van Petrus
• De vermaning van Paulus
• De vermaning van Johannes

De morele invloed op onze ziel

• Bezonnenheid
• Gebed
• Liefde tot de broeders en zusters

De dingen zullen niet altijd zo gaan als voorheen

De eerste christenen wisten: de dingen om ons heen zijn onbestendig en vergankelijk en het einde is nabij. Zijn wij ons daar even bewust van als die gelovigen? Misschien denken wij er aan het einde van het jaar aan, maar leven wij werkelijk dagelijks met de gedachte dat alles snel dichtbij komt, dat de Heer krachtig zal ingrijpen om Zijn koninkrijk te vestigen?

We weten dat de Heer zal komen. Wij kennen deze leer uit de Schrift, en zij komt dikwijls ter sprake in gesprekken en in de bediening van het Woord. En toch vertrouwen wij op de een of andere manier op het feit dat “alles blijft zó als van het begin van de schepping” (zie 2 Petr. 3:4). Als gevolg daarvan verwachten wij niet langer de komst van onze Heer en Heiland; wij verliezen ons pelgrimskarakter en nemen het karakter aan van deze wereld waarin wij leven. Waarschijnlijk zullen weinigen dit betwisten, want overal zie je christenen streven naar vooruitgang en ontwikkeling, naar het verwerven van bezittingen en naar erkenning in deze wereld. Als gevolg daarvan wordt het zelfs onder christenen niet langer als schandelijk beschouwd om ‘werelds’ te zijn. Als we nadenken over hoe de eerste christenen hierover dachten en hoe zij hun leven leidden, kan dat ons doen beseffen, dat wij in werkelijkheid al zijn afgeweken.

De vermaning van Petrus

Petrus schrijft inderdaad aan de “vreemdelingen in de verstrooiing” (1 Petr. 1:1), dat wil zeggen aan de gelovige Joden die verspreid waren over verschillende provincies van Klein-Azië. Maar zij waren christenen, en juist hun omstandigheden – dat zij in de verstrooiing leefden – helpen om de twee eigenschappen te illustreren die alle christenen gemeen hebben: Vreemdelingen en pelgrims zijn (zie 1 Petr. 2:11). Deze gelovige Joden waren vreemdelingen omdat zij, net als wij, “hier geen blijvende stad” hadden (Hebr. 13:14), want hun thuis was in de hemel; en zij waren pelgrims omdat zij op weg waren naar het Vaderland, dat op hen wachtte en waarin de Heer hen bij Zijn komst zou binnenleiden (verg. Joh. 14:2,3). Zolang zij dus als pelgrims en als vreemdelingen in deze wereld leefden, was het voor hen een bemoediging, dat Petrus hen eraan herinnerde dat het einde van alle dingen nabij was. De aansporing “omgord daarom de lendenen van uw verstand, weest nuchter en hoopt volkomen op de genade die u gebracht wordt bij [de] openbaring van Jezus Christus” hielp hen daarbij (1 Petr. 1:13).

Petrus spreekt in zijn tweede brief ook over de komst van de dag van de Heer. Op die dag waarop “de hemelen met gedruis zullen voorbijgaan en [de] elementen brandend vergaan en [de] aarde en de werken daarop zullen gevonden worden” (2 Petr. 3:10). Met het oog hierop dringt hij er met grote ernst bij hen op aan: “Daar dit alles dus vergaat, hoe behoort u te zijn in heilige wandel en godsvrucht!” (2 Petr. 3:11).

De vermaning van Paulus

Dezelfde gedachte wordt zeer duidelijk verwoord in de brief aan de Hebreeën: het huidige systeem van de dingen zal niet blijven bestaan. Hier staat deze gedachte meer in tegenstelling tot de onveranderlijke Christus, maar zij is er nog steeds en wordt de geadresseerden van de brief telkens weer dringend duidelijk gemaakt: “Zij zullen vergaan, maar U blijft; en zij zullen alle als een kleed verouderen, en als een mantel zult U ze samenrollen en <als een kleed> zullen zij veranderd worden; maar U bent Dezelfde en Uw jaren zullen niet ophouden” (Hebr. 1:11-12). En op een andere plaats schrijft de apostel: “Want u hebt volharding nodig, opdat u na de wil van God gedaan te hebben de belofte ontvangt. Want na een zeer korte tijd [en] ‘Hij die komt, zal komen en niet uitblijven …’” (Hebr. 10:36-37); en opnieuw herinnert hij hen aan Gods belofte: “Nog eenmaal zal Ik niet alleen de aarde doen beven, maar ook de hemel” (Hebr. 12:26; Haggaï 2:7).

In feite is er nauwelijks een brief waarin Paulus ons er niet op wijst, dat onze Heer zeer spoedig zal komen, en wel om ons voor te bereiden op de uitstorting van toorn die over deze arme wereld zal komen (verg. Openb. 6:16-17).

De vermaning van Johannes

Ook toen waren het de “laatste dagen” en daarom kan Johannes schrijven: “Kinderen, het is [het] laatste uur” (1 Joh. 2:18). Johannes gebruikt het woord “uur,” hoewel hij misschien een tijdsperiode bedoelt; niettemin geeft het aan in welk licht hij de dag zag waarin hij leefde.

De morele invloed op onze ziel

Bezonnenheid

Maar als wij dit alles hebben ingezien, welke morele invloed moet dit dan op onze ziel hebben? Laten we voor het antwoord bij de bijbelpassage blijven die we in het begin noemden. Petrus zegt: “… weest dus bezonnen en nuchter tot gebed” of zoals het correct moet worden gelezen: “tot gebeden” (1 Petr. 4:7).

Met “bezonnen” wordt een kalmte en ernst in onze tekst bedoeld. Dit is het gevoel, dat de Geest van God in iemand teweegbrengt wanneer hij zich het karakter van het naderende einde van alle dingen realiseert. Anderzijds betekent deze “bezonnenheid,” dat iemand zich niet laat beïnvloeden door alle bedriegerijen en verleidingen van de wereld rondom hem. Daarom zal hij niet lichtzinnig zijn. Bovendien zal hij zijn leven nederig en eerbiedig voor God leiden, omdat hij weet dat de resterende tijd slechts kort is en dat het oordeel zal komen.

Gebed

In dit verband kunnen we ook denken aan de woorden van de Heer Jezus tot Zijn discipelen: “Past echter op uzelf, dat uw harten niet misschien worden bezwaard door roes en dronkenschap en zorgen van het leven, en die dag u plotseling overvalt als een strik … Waakt echter, terwijl u te allen tijde bidt dat u in staat zult zijn te ontkomen aan dit alles wat staat te gebeuren, en te bestaan voor de Zoon des mensen” (Luk.21:34-36).

Merk op: De Heer spoort, evenzo Petrus, Zijn discipelen aan tot aanhoudend gebed. Bij Petrus zijn het de “gebeden.” Hieruit blijkt ongetwijfeld dat hij de gemeenschappelijke gebeden van de gelovigen bedoelt. Hoezeer moeten wij ons zijn vermaning herinneren! Hoe waardevol onderricht of vermaning ook zijn op hun verschillende plaatsen, als wij zouden nadenken over “het einde van alle dingen,” zouden wij gebeden toepasselijker vinden. Het zou zijn alsof het einde van het leven voor ons ligt; en nog meer als we bedenken dat op een dag “alles zal vergaan” (2 Petr. 3:10,11).

Hoe is het met ons? Hebben wij wel genoeg aandacht voor het gebed? Richten wij onze aandacht op elk obstakel, dat ons probeert te verhinderen om samen te komen voor gebed, en zorgen wij ervoor dat wij elke gelegenheid aangrijpen om samen ons hart voor God uit te storten?

Liefde tot de broeders en zusters

De apostel benadrukt nog iets anders: “Vóór alles, hebt vurige liefde tot elkaar, want liefde bedekt een menigte van zonden” (1 Petr. 4:8). Uit deze vermaning blijkt duidelijk dat Petrus het heeft over de gelovigen in hun onderlinge verhouding; hij ziet hen als een schare die uit de wereld geroepen is (verg. Gal. 1:4) en niet van de wereld is, zoals Christus niet van de wereld was (verg. Joh. 17:16).

Petrus is niet de enige die de gelovigen oproept elkaar lief te hebben. De Heer gebood ook Zijn discipelen, voordat Hij heenging, dat zij elkaar zouden liefhebben zoals Hij hen had liefgehad: “Een nieuw gebod geef Ik u: dat u elkaar liefhebt; zoals Ik u heb liefgehad, dat ook u elkaar liefhebt. … Dit is Mijn gebod, dat u elkaar liefhebt zoals Ik u heb liefgehad” (Joh. 13:34; 15:12).

Bovendien wenst de apostel, dat zij zich vooral zouden onderscheiden door “vurige liefde” [opmerking 1 vertaler] tot elkaar. Petrus herinnerde zich dus, evenals Johannes, zeer goed de vermaningen die de Heer tot Zijn discipelen had gericht voordat Hij naar de Vader ging; en evenzo leefde hij daarin. En nu werd hij door de Geest geleid om aan zijn mede-pelgrims te schrijven en hun deze vermaningen voor te houden met het oog op het einde van alle dingen.

En waarom zouden ze zo elkaar liefhebben? Want, zoals Petrus zegt: “… de liefde bedekt een menigte van zonden.” Gods liefde heeft de veelheid van onze zonden bedekt, en dezelfde liefde die door ons werkt in de kracht van de Geest zal de zonden van onze broeders en zusters bedekken. Wanneer wij onze broeders en zusters niet liefhebben en ons hart koud wordt, worden wij achterdochtig, hard en veroordelend; en als gevolg daarvan ontstaan “jaloersheid en twistzucht, daar is wanorde en allerlei kwade praktijk” (Jak. 3:16). Maar in plaats daarvan moeten wij liefhebben, want liefde “wordt niet verbitterd, rekent het kwade niet toe, … alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verduurt zij” (1 Kor. 13:6-7).

Laten wij dus gehoor geven aan deze oproep van de apostel, opdat wij gekenmerkt worden door deze “vurige liefde” en daardoor altijd streven naar eenheid in de kring van onze gemeenschap. Dit is vooral nu nodig, nu aan alle kanten zoveel voorbodes te zien zijn, dat het einde van alle dingen nabij is.

Oorspronkelijke titel: “The End of All Things is at Hand” uit The Christian’s Friend and Instructor, Jaarg. 25, 1898, bladz. 309–314.

Vertaling: Gabriele Naujoks

Edward Dennett; © Soundwords.de

Online in het Duits: 28.12.2021.

Geplaatst in: Christendom, Toekomst
© Frisse Wateren, FW