Psalm 137

 

Als we een opschrift boven deze psalm willen plaatsen, dan kunnen we geen betere vinden dan het korte woord: “heimwee”.

Aan de rivieren van Babel zaten de mensen uit de twee stammen, die gevangen genomen waren.

Hoe voelden zij zich?

De herinnering aan Sion bracht tranen teweeg en de muziekinstrumenten, die anders tot lof en dank werden gebruikt, hingen aan de wilgen.

Het gevangen volk kon Jeruzalem nooit vergeten. Haar grootste vreugde was onlosmakelijk met de stad van God verbonden. Ze konden niet reageren op de oproep: “Zing voor ons een van de liederen van Sion!” die degenen tot hen richtten, die hen gevangen hielden.

Hun antwoord was: “Hoe zouden wij een lied van de HEERE zingen in een vreemd land?”

We kunnen een vergelijking maken tussen de gevangenen en ons gelovigen van deze tijd. “Babel” betekent ‘verwarring’ en is een beeld van het huidige christendom, waarin wij ons bevinden.

Maar dat is slechts één kant van de waarheid. De andere kant is, dat elke gelovige persoonlijk zich in Christus bevindt, in de hemelse gewesten, zoals we lezen in de brief aan Efeziërs. Het is noodzakelijk om beide kanten in de gaten te houden. Waarom kunnen we nog steeds liederen zingen van het hemelse Sion? Omdat we wel in Babel zijn, temidden van de verwarring, maar tegelijkertijd door geloof ook in de hemel. Daar zien wij onze Heer met eer en heerlijkheid gekroond als het Voorwerp van onze aanbidding. En als we Hem zien, verheugt zich ons hart.

Slechts een voorsmaak

Maar ook ons ​​hart is niet bevredigd. Wij willen ook graag weg uit Babel, aan de verwarring ontrukt worden, en verwachten de Heer Die ons eruit zal voeren.

Het is een groot voorrecht, dat we nu al als aanbidders lofliederen ter ere van de Heer kunnen zingen. Maar het is slechts een voorsmaak van de hemelse aanbidding en het nieuwe lied, dat we eens zullen aanheffen.

Alles wat in Babel wordt gevonden, vormt vaak een belemmering voor de ware aanbidding. Als het geloof het oog niet op de Heer gericht houdt, kunnen er momenten zijn, dat ook wij de harpen aan de wilgen hangen. Wij moeten dan tegen onszelf en tot elkaar zeggen:

Heimwee naar Sion, naar Jeruzalem; heimwee naar de hemel, naar het Vaderhuis, naar de Heer Jezus. O, mocht dat meer bij ons gevonden worden! De mensen in gevangenschap zijn hierin een voorbeeld voor ons. Beschamen zij ons niet in hun verlangen?

Niet alleen Babel, maar ook de kinderen van Edom worden in deze psalm genoemd. Ze hadden over Jeruzalem gezegd: “Haal neer, haal neer die stad, tot op haar fundament!” Edom, de grote vijand van Israël, had zich over de verwoesting van Jeruzalem verheugd, en dat krenkte de harten van de gevangenen. Daarom vroegen ze de Heer om Edom te straffen. Ook over de dochter Babel riepen zij het oordeel af. Dit is vanuit het Oude Testament gezien normaal, maar voor ons gelovigen van vandaag zijn andere principes van toepassing. We weten dat God Babel, het afvallige christendom, zal oordelen na de opname van de gemeente. Na zeer korte tijd zal het oordeel over het verwarde christendom worden uitgesproken.

God Zelf had de tijd van gevangenschap voor de twee stammen in Babel op 70 jaar gesteld (Dan. 9:2). Zo is het ook gebeurd, want Gods beloften gaan in vervulling.

Er is ons geen bepaalde dag beloofd, waarop de Heer ons tot Zich nemen zal. Maar Hij beloofde: “Ik kom spoedig!” Zo zeker als de belofte voor Israël werd vervuld, zal ook deze ten opzichte van ons worden vervuld.

Daar, in het hemelse Sion, is geen verwarring meer. Daar zijn allen één van hart en één van ziel. Daar ontbreekt niemand om het nieuwe lied te zingen ter ere van het Lam, ieder met zijn harp. Mochten onze harten toch met een groter verlangen naar dat moment uitzien en met heilige heimwee vervuld zijn, om daar te zijn en Hem te zien, Die op grond van Zijn werk en Zijn ingaan in de hemel als Mens daar een plaats bereid heeft.

“Ja, Ik kom spoedig! Amen, kom, Heer Jezus!

 

J.A.V. © www.haltefest.ch

Jaargang: 1984 – Bladzijde: 1.

Geplaatst in: Christendom, Geloof
© Frisse Wateren, FW