“Wij bidden voor Christus: laat u met God verzoenen” (2 Kor. 5:20).
Een man uit Norfolk, VA geheten, riep een lokale radiozender op om dit te delen op 11 september 2003, TWEE JAAR NA DE TRAGEDIES VAN 9/11/2001.
Zijn naam was Robert Matthews. Dit zijn zijn woorden:
Een paar weken voor 11 september, kwamen mijn vrouw en ik erachter, dat we ons eerste kindje zouden krijgen. Ze plande een reis naar Californië om haar zus te bezoeken. Onderweg naar het vliegveld baden we, dat God mijn vrouw een veilige reis zou geven en bij haar zou zijn. Kort nadat ik ‘amen’ zei, hoorden we allebei een harde klap en de auto schudde hevig. We hadden een klapband. Ik heb de band zo snel mogelijk vervangen, maar we hebben haar vlucht nog gemist. Allebei erg overstuur reden we naar huis.
Ik kreeg een telefoontje van mijn vader, die met pensioen was in NYFD. Hij vroeg wat het vluchtnummer van mijn vrouw was, maar ik legde hem uit, dat we de vlucht gemist hadden.
Mijn vader vertelde me, dat haar vlucht degene was die neerstortte in de zuidelijke toren. Ik was te geschokt om te spreken. Mijn vader had ook meer nieuws voor mij; hij ging helpen. ‘Dit is niet iets waar ik me gewoon bij kan neerleggen; ik moet iets doen. Ik ben er klaar voor.’
Ik was natuurlijk bezorgd om zijn veiligheid, maar nog meer omdat hij zijn leven nooit aan Christus had gegeven. Na een kort debat wist ik, dat zijn beslissing was genomen. Voordat hij aan de telefoon kwam, zei hij: ‘Zorg goed voor mijn kleinkind.’ Dat waren de laatste woorden, die ik mijn vader ooit hoorde zeggen; hij stierf terwijl hij hielp bij de reddingsoperatie.
Mijn vreugde dat mijn gebed van veiligheid voor mijn vrouw snel was verhoord, veranderde snel in woede. Ik was boos op God, op mijn vader en op mezelf. Ik had bijna twee jaar God de schuld gegeven, dat hij mijn vader wegnam. Mijn zoon zou zijn opa nooit kennen, mijn vader had Christus nooit aangenomen, en ik heb nooit kunnen zeggen ‘goodby’.
Toen gebeurde er iets. Ongeveer twee maanden geleden zat ik thuis met mijn vrouw en mijn zoon, toen er op de deur werd geklopt. Ik keek naar mijn vrouw, maar ik kon zien, dat ze niemand verwachtte. Ik opende de deur voor een stel met een klein kind.
De man keek me aan en vroeg of mijn vader Jake Matthews heette. Ik zei hem, dat het zo was. Hij pakte snel mijn hand vast en zei: ‘Ik heb nooit de kans gekregen om je vader te ontmoeten, maar het is een eer om zijn zoon te ontmoeten.’
Hij legde me uit, dat zijn vrouw in het WorldTrade Center had gewerkt en na de aanval binnen was geraakt. Ze was zwanger en lag onder het puin. Daarna legde hij uit, dat mijn vader degene was, die zijn vrouw vond en haar bevrijdde. Mijn ogen vulden zich met tranen, terwijl ik dacht dat mijn vader zijn leven gaf voor mensen zoals deze. Toen zei hij: ‘Er is iets anders, dat je moet weten’.
Zijn vrouw vertelde me toen, dat toen mijn vader bezig was om haar te bevrijden, ze met hem sprak en hem naar Christus leidde. Ik begon te snikken op het nieuws.
Nu weet ik, dat wanneer ik in de hemel ben, mijn vader naast Jezus zal staan om mij te verwelkomen, en dat deze familie hem zelf zou kunnen bedanken.
Toen hun baby – een jongetje – geboren werd, noemden ze hem Jacob Matthew, ter ere van de man die zijn leven gaf zodat een moeder en baby konden leven.
Neem de tijd om dit geweldige verhaal te delen. Je kunt nooit weten, welke impact het op iemand kan hebben. God roept de gekwalificeerde niet, Hij kwalificeert de geroepenen.
Geplaatst in: Evangelie
© Frisse Wateren, FW