Het was de wens van George Müller dat God door de arbeid aan weeskinderen geëerd zou worden. En dat moest gebeuren, doordat weeshuizen gebouwd werden die alleen op basis van donaties functioneerden – en nooit zou om een donatie gebedeld of op een noodsituatie gewezen worden. Müller bad ijverig en bracht de behoeften van meer dan 2.000 weeskinderen voor zijn Hemelse Vader, Die voor alles zorgde. Daarbij mocht Müller wonderbare gebedsverhoringen beleven.
Toen eens in de winter de verwarming in een weeshuis kapot ging, was de nood groot. Müller bad om een goede afloop van de zaak. Toen blies in december een zachte zuidenwind, zodat de uitval van de verwarming er helemaal niet toe deed. Bovendien waren de ambachtslieden ongevraagd helemaal klaar om er voor te gaan, zodat ze de hele nacht door werkten en al snel was alles perfect in orde.
En toen er een dag niet genoeg te eten was, verscheen in de ochtend een bakker aan de deur. Hij had die nacht niet kunnen slapen, en zo was het hem zeer op zijn hart gelegd om voor het weeshuis te bakken. En diezelfde ochtend blijft een melkwagen (met paarden) voor de deur staan. Omdat de wagen gerepareerd moest worden, werd de melk gratis aan het weeshuis verstrekt. Zo werd voor alles gezorgd!
Müller bidt de mist weg
“Laat hij echter vragen in geloof, geheel zonder te twijfelen. Want wie twijfelt, is gelijk aan de golf van [de] zee, die door de wind voortgedreven en opgejaagd wordt” (Jak. 1:6).
In zijn latere jaren maakte George Müller, de vader van weeskinderen te Bristol, met zijn tweede vrouw verre reizen, om het Woord van God te verkondigen. Toen hij met een schip uit Engeland naar Canada voer, kwam de stoomboot traag vooruit vanwege de zware zee. Toen tenslotte een dichte mist opkwam, ontstond in hem de zorg, dat hij niet stipt op tijd zou komen voor zijn lezing. Hij sprak toen met de kapitein daarover.
De kapitein zei dat het onmogelijk was met het oog op de mist om op de door Müller aangegeven tijd in Canada te zijn. Müller zei dat hij nog nooit zo een afspraak gemist had, en stelde de kapitein voor in een hut erom te bidden, dat de mist vanzelf zou oplossen. De kapitein dacht dat de mist nooit zou oplossen; toch gingen ze samen naar een hut en sloten de deur. Müller spreidde vol vertrouwen zijn verzoek voor de Hemelse Vader neer. Toen hij zijn gebed had beëindigd, zei hij doelbewust tegen de kapitein: “Het is beter dat u niet bidt. Ten eerste gelooft u toch niet dat God verhoren zal, en ten tweede, het is ook niet meer nodig. Zouden we niet samen eens gaan kijken, hoe het met de mist is?”
Zij gingen de hut uit – de mist was verdwenen! “Zo iets heb ik nog nooit meegemaakt”, zei de kapitein verbaasd en leidde vervolgens een veranderd leven in herkenbare godsvrucht.
Gerrid Setzer, © Bibelstudium.de
Geplaatst in: Christendom, Geloof
© Frisse Wateren, FW