12 augustus 2024

 

 

In sommige opzichten is Sarai een geweldig voorbeeld voor vandaag. Maar helaas is ze ook een waarschuwing op twee punten, omdat ze zich niet goed gedroeg.

Sara geeft ons een aantal voorbeelden die de moeite waard zijn om na te volgen en die voor jullie als gelovige vrouwen echt waardevol zijn om na te volgen. Maar in twee hoofdstukken wordt ze ook op een kritische, negatieve wijze voorgesteld. In Genesis 16 vers 2 lezen we: “Daarom zei Sarai tegen Abram: Zie toch, de HEERE heeft mijn baarmoeder gesloten, zodat ik geen kinderen kan krijgen. Kom toch bij mijn slavin; misschien zal ik uit haar nageslacht krijgen. En Abram luisterde naar de stem van Sarai.” Elders hebben we gezien, dat God uitdrukkelijk zegt: “… luister naar haar stem …” (Gen. 21:12). Maar hier heeft ze raad die vleselijk is. Had God niet gezegd, dat Hij hen zaad zou geven? Waarom is Sara niet tevreden met het wachten op Gods tijd, op Gods wijze? Is dit vandaag de dag niet vaak een probleem in ons geloofsleven en nu met name in het geloofsleven van jullie, gelovige vrouwen? Waarom is het zo moeilijk om te wachten?

Dit is een fenomeen waar alle gelovigen mee te maken hebben. Maar om nu vleselijke middelen te gebruiken is uiteindelijk altijd gedoemd te mislukken. En dat is wat we hier zien. Sara stelt een manier voor die alleen maar problemen zal veroorzaken. Ik heb hier geen pleidooi te houden met betrekking tot het probleem van kinderloosheid. Dat is niet het punt, dat ik hier wil behandelen, maar de vraag hoe we omgaan met het feit dat God ons nog niets gegeven heeft. Zijn we dan, net als Sara, op weg om dit probleem op de één of andere manier op te lossen met onze eigen menselijke, in dit geval vleselijke, middelen? Wat haar acties hebben opgeleverd is lijden voor haarzelf, voor haar zoon Izak, voor het volk, de nakomelingen van Abraham, die tot op de dag van vandaag uitgedaagd worden door de nakomelingen van Ismaël. Daar zien we hoe verstrekkend de gevolgen van onze daden kunnen zijn als we iets menselijks bedenken, hoe interessant of nuttig het ook mag klinken. Als ze dit zegt, hoe zou ze dan op de een of andere manier opgebouwd kunnen worden door het kind van de slavin? Dat wil zeggen, er nageslacht door ontvangen. Wilde ze het nageslacht van Hagar op zichzelf overdragen? Hoopte ze op deze manier zelf nakomelingen te krijgen?

Nou, wettelijk gezien kan dat het geval zijn geweest, maar God heeft uitdrukkelijk gezegd, dat Hij hun een kind zou geven en dat Hij hun nakomelingen zou geven zo groot en gevarieerd als de sterren aan de hemel en als het zand van de zee, als het stof van de aarde. Maar ze hebben er niet op vertrouwd. Sarah heeft niet op Gods Woord vertrouwd, maar meende het beter te weten. Misschien is dat ook een gevaar, een uitdaging in uw leven, dat u denkt, dat u dingen beter weet dan God. U zou het nooit zo zeggen, maar helaas is dat hoe wij als mensen, zelfs als gelovigen, steeds weer handelen. En dan staat er in vers 5 dat het niet alleen onterecht is, het is werkelijk een zonde, het is kwaadaardig wat Sara hier doet. Ze had de slavin aan haar man gegeven. Hij had ten onrechte naar haar geluisterd, hij had niet naar haar moeten luisteren. Hij had ook de verantwoordelijkheid, hij was verantwoordelijker dan Sara. Daar is geen twijfel over mogelijk, dat zijn wij mannen en vaders, maar nu verwijt ze hem, dat er een kind uit voortgekomen is en dat op de een of andere manier Hagar zich nu hoog voelde en Sara verachtelijk was geworden in de ogen van Hagar. Zij was de oorzaak en ze geeft Abram de schuld.

Dat is ook al wat we vonden bij Eva, dat ze uiteindelijk de slang de schuld gaf van haar daden. Hoe vaak zijn wij niet degenen die anderen de schuld geven van onze fouten. En hier zien we dat met betrekking tot u, die een gelovige vrouw bent. Wij zijn soms geen haar beter in dit opzicht dan ongelovige mensen. En dan betrekt ze zelfs God erbij en dat is uiteindelijk het vergeefse God laten spreken: “Laat de HEERE oordelen tussen mij en jou.” Wat had God te maken met het feit, dat ze zo’n fout had gemaakt, dat ze deze verkeerde raad had gegeven? Ze had er nu zelf verantwoording voor moeten nemen, ze had moeten bekennen, dat ze deze fout had gemaakt. Doe dat, geef toe waar u als vrouw gefaald hebt, net zoals wij mannen dat op dezelfde manier moeten doen, en beken die fouten in plaats van uw man of anderen de schuld te geven van uw falen. En haal God er zeker niet bij. Natuurlijk oordeelt God volmaakt, maar wat had God ermee te maken, dat zij deze ‘markt’ aan haar man aanbood? Nee, ze had zelf moeten belijden en niet nu God er op een verkeerde manier bij betrekken.

Dat klinkt ongelooflijk geestelijk en wij als gelovigen kunnen ongelooflijk geestelijk zijn met onze woorden, waarin we God in een bepaalde zaak betrekken, maar ons hart is uiteindelijk, zoals hier met Hagar, gewoon gekwetst en dat komt door ons eigen falen, door onze eigen zonde en dan willen we Gods kaart spelen in plaats van voor Hem te buigen. Dan lezen we in hoofdstuk 18 in vers 12 waar staat: “Daarom lachte Sara in zichzelf: Zal ik nog liefdesgenot hebben, nu ik oud geworden ben en ook mijn heer oud is?” God had Abraham duidelijk gemaakt, dat hij het jaar daarop zou terugkeren, of beter gezegd dat Abraham en Sara dan een zoon zouden krijgen (vs. 14). En dat was inderdaad bijzonder, want die twee waren al zo oud, dat het absoluut niet te verwachten was, dat ze nog nakomelingen zouden krijgen. En dan lacht Sara vol ongeloof in zichzelf, zij zegt daarmee eigenlijk, dat dit onmogelijk is. Hoe is jouw relatie met God? Vertrouwt u God alles toe?

Ik zeg niet, dat God vandaag in de regel ingrijpt door uiterlijke wonderen, zoals Hij hier deed met Sara en Abraham. De vraag echter is, hebben wij het vertrouwen, dat God alles kan doen wat Hij ons in Zijn Woord zegt? Hebben wij het vertrouwen dat Hij onze kinderen naar de nieuwe geboorte zal leiden, dat Hij het ertoe zal leiden, dat huizen werkelijk gered worden? Hebben wij het vertrouwen, dat Hij herstel zal geven? Hebben we het vertrouwen, dat Hij ons erdoorheen zal leiden? Nogmaals, het gaat niet om wonderbaarlijke, buitengewone dingen. Die worden gevraagd en aangemoedigd in charismatische kringen. Daarop vertrouwen we niet. Wij vertrouwen op God, dat Hij in kleine dingen werkt, ook in onze zwakheid, ook vandaag, en dat Hij Zijn Woord nakomt. Sara kon en wilde dit niet geloven. Is dat niet vaak ook bij ons, misschien wel bij u, een echt probleem, dat kleine geloof, dat God kan werken, zelfs in zo’n treurige tijd waarin wij nu leven? En dan staat er in vers 15: “Maar Sara ontkende het en zei: Ik heb niet gelachen; want zij was bevreesd. Maar Hij zei: Nee, u hebt wél gelachen.”

Hoe is het misschien ook in uw hart, dat u wordt ontmaskerd en dat u niet toegeeft, dat u hebt gezegd of gedacht wat iemand tegen u zegt? We erkennen vaak niet ons falen, we erkennen vaak niet wat we verkeerd hebben gedaan, maar proberen het dan geestelijk te verhullen, geestelijk aan te kleden. En dat is een andere zonde die we dan begaan, die Sara hier heeft begaan. Als u gefaald hebt, geef het dan toe, belijd het en geef het toe. Dat is de enige manier om terug te keren naar innerlijke, praktische gemeenschap met de Heer. Zo vinden we in Sara zowel positieve punten die ons bemoedigen, maar helaas vinden we in haar ook dit falen, zoals we dat in ieder van ons vinden. En ik hoop dat u en ik van beide zullen leren, dat we het ene als voorbeeld zullen nemen en het andere als herinnering en waarschuwing, zodat we ons niet zo zullen gedragen.

 

Manuel Seibel; © www.bibelpraxis.de

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW