De plotselinge dood van Robert Enke

Actueel en … om over na te denken

In de eeuw van de media verbreid zich zo’n bericht bliksemsnel. Een dag later, op 11-11-2009 bericht een berichten-website over Robert Enke als volgt:

“Hij was een geweldige voetballer met een gevoelig karakter. Robert Enke’s carrière verliep extreem wisselvallig: een grote vooruitgang volgde op een diepe neergang. Toen hij sportief weer in een beste vorm kwam, stierf zijn ernstig zieke dochter. Nu heeft hij zich van het leven beroofd. Een vroege en onverwachte dood laat de mensen hulpeloos achter. Verward, geschokt, ontzet, diep getroffen – dat zijn de schrale woorden, waarnaar dan gegrepen wordt. Bij de reacties op de dood van Robert Enke is het niet anders.

De jonge voetballer stierf op een spoorwegovergang in Neustadt-Eilvese, tegen 18.30 uur werd hij door een regionale trein gegrepen. Het was zelfmoord, hij liet een afscheidsbrief achter”.

Als een 32-jarige zijn leven beëindigt, mag hij de nationale doelverdediger zijn of iemand anders, toch blijven vragen, radeloosheid, mysterieus, tragisch – ook zulke woorden bevinden zich in de berichtgeving, die de loopbaan van Robert Enke begeleidt.

De persoon Robert Enke

Bij Wilipedia is op dezelfde dag het volgende over Robert Enke te lezen:

“Robert Enke stamde uit een door sport beheerste familie. Zijn vader was psycho-therapeut en een vroeger succesvol 400-meter-hordenloper, zijn moeder handbalspeelster. Ook zijn broer en zijn zuster bestempelde hij als zeer sportief. … De overweging om te studeren gaf hij op ten gunste van zijn carrière in de profvoetbal. … Volgens de verklaring van de politie-directie in Hannover werd Enke op de vroege avond van 10 november 2009 op een spoorwegovergang in Neustadt am Rübenberge door een trein gegrepen en dodelijk verwond. Robert Enke was getrouwd. Het echtpaar had in mei 2009 een meisje geadopteerd.

Sportief succesvol, financieel goed verzorgd, privé in goede verhoudingen, en toch gekozen voor zelfmoord. Inderdaad: Wanneer iemand in de beste jaren aan zijn leven bewust een einde maakt, blijven vragen … Wat in de laatste uren, minuten, seconden in zulke mensen omgaat, blijft een geheim.

Als christenen hebben wij geen recht welk mens dan ook te veroordelen of te beoordelen, ook niet Robert Enke. De werkelijke reden voor zijn daad kennen we niet. Welke verhouding Robert Enke tot God gehad mag hebben, weet ik niet. Daarover willen we ook niet speculeren. Dat is hier niet het onderwerp.

Wat maakt ons leven uit?

Evenwel werpt de plotselinge en onnatuurlijke dood van een succesvol mens – of hij voetballer, politicus, ondernemer of popster is – ook voor ons vragen op. Waarschijnlijk zijn wij niet zo succesvol als Robert Enke. Vermoedelijk heeft niemand die deze tekst leest, ooit in een nationaal voetbalteam gespeeld. Wij hebben hoogstens eens daarvan gedroomd. Wij zijn gegarandeerd ook niet zo bekend als Robert Enke. Wanneer wij eens het toneel van het leven verlaten, neemt de publiciteit daarvan juist eerder minder of zelfs helemaal geen notie. Maar dat speelt ook geen beslissende rol.

Wij willen ons afvragen, wat ons leven werkelijk uitmaakt. Is het de voetbal of de sport over het algemeen? Misschien interesseert de sport u niet. Goed, dan misschien de carrière, het beroep, de muziek, de mode? Of wilt u eenvoudigweg van het leven genieten, reizen, cultuur, eten en drinken, familie? De lijst kan ieder zelf voortzetten. Waar vindt u zich in terug, waar vind ik mij in terug?

Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Paulus. De man had ook een geniale carrière achtergelaten. Hij was weliswaar geen voetbalspeler, – maar als joodse theoloog stond ook voor hem de wereld open. Aanzien en roem wachtten op hem. Toch had hij alles opgegeven, wat hem zo waard scheen om na te streven. Waarom? Omdat hij een ontmoeting met de verheerlijkte Heer Jezus Christus had gehad (lees Handelingen 9). Deze ontmoeting heeft zijn hele leven totaal veranderd, en wel radicaal en totaal. Van dat ogenblik af was er bij hem geen streven meer naar carrière en aanzien op deze aarde. Paulus taxeerde dit streven als “schade” en “drek” (Filippi 3:8-9). Daarmee wilde hij niets meer van doen hebben. Het was definitief verleden tijd. Paulus schrijft aan zijn vrienden in Filippi: “Want te leven is voor mij Christus” (Filippi 1:21). Dat was het punt waar het om ging. Hij heeft een nieuwe levensinhoud.

Wie is onze levensinhoud?

Laten we onze vraag iets anders formuleren: Niet wat, maar wie is uw (mijn) levensinhoud? Is het voor u voldoende Jezus als uw redder te kennen? Dan bent u wel gered voor de eeuwigheid, maar aan het eigenlijke doel hier op aarde op de een of andere wijze voorbijgegaan. De Heer Jezus wil meer als onze Redder zijn. Hij wil uw en mijn leven vullen, en wel niet half maar geheel, niet aan de rand maar in het centrum. Niet maar soms, maar altijd. Hij wil graag dat wij Hem tot beschikking staan, hem dienen, voor Hem getuigen. Hij wil ons hart hebben (Spreuken 23:26).

Het leven heeft veel te bieden. Maar voor de Heer Jezus er te zijn, is altijd meer dan alles, wat deze wereld te bieden heeft! Wie zijn leven aan Hem ter beschikking stelt, hoeft geen zorgen te hebben dat hem iets ontbreekt.

Overigens: Op dezelfde dag, dat de media intensief over de dood van Robert Enke berichtte, was er nog een ander nieuwsbericht. Uiteindelijk was het 11-11. Op het internet was bijvoorbeeld het volgende te lezen:

“Op de Keulse Hooimarkt vieren vandaag tienduizenden actieve carnavalvierders* het begin van het carnavalsseizoen 2009/2010. Onder het motto “In Kölle jebützt”, wordt vanaf de morgen arm in arm geschommeld, gezongen, gedanst en verkleed geheisterd”.

Dat herinnert aan een woord van de profeet Jesaja in hoofdstuk 22 vers 12-13: “En te dien dage zal de Heere, de HEERE der heerscharen, roepen tot geween, en tot rouwklacht, en tot kaalheid, en tot omgording met een zak. Maar ziet, er is vreugde en blijdschap met runderen te doden, en schapen te kelen, vlees te eten, en wijn te drinken, [en] [te] [zeggen]: Laat ons eten en drinken, want morgen zullen wij sterven!”.

Christenen hebben een ander perspectief. De dag van onze dood kennen we niet. Maar tot op dat ogenblik behoren wij ons niet door de dingen van deze wereld in te laten pakken, maar mogen wij ons leven geheel aan de Heer ter beschikking te stellen – uit liefde tot onze Redder. Dat geeft echte vreugde in het hart.

Ernst-August Bremicker

Geplaatst in: Recreatie
© Frisse Wateren, FW