De andere Voorspraak (3)

Pinksteren

26 mei 2023

De vorige keer hebben we het belangrijke feit behandeld dat de Heilige Geest, nu Hij is neergedaald, in de gelovigen woont en dat ons lichaam daarom “de tempel van de Heilige Geest” is.1

Vol van de Heilige Geest

Laten we nu even bij dit punt blijven. Ieder van ons heeft zeker al geprobeerd de vraag voor zichzelf te beantwoorden: Als mijn lichaam de tempel van de Heilige Geest is, waarom vertoont mijn leven dan zo weinig van de alles overwinnende kracht van de Geest van God en zo weinig van Zijn heerlijke vrucht, namelijk “liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing”? (Gal. 5:22,23).

Velen zoeken de oorzaken van dit gebrek op de verkeerde plaats. Zij vergeten dat de Heilige Geest voor altijd in ons woont als een zelfstandige, Goddelijke persoon en denken dat zij nog moeten vragen om een speciale “uitstorting” van deze wonderbare kracht of streven naar de “doop met de Heilige Geest” en dergelijke. Zij denken dat zij de “volheid van de Geest” van Gods kant missen en lijken volledig over het hoofd te zien, dat alleen de gelovige verantwoordelijk is als de Geest zich niet kan openbaren zoals Hij wil.

Dit wordt ons duidelijk als we kijken naar de verschillende ervaringen van Israël in Jericho en in Ai:

Het volk was verhuisd van Gilgal, waar het besneden was (Joz. 6) – een beeld van “het afleggen van het lichaam van het vlees in de besnijdenis van Christus” (Kol. 2:11) – naar Jericho. Niets verhinderde de Heer, zijn God, die in hun midden woonde, om al Zijn macht ten gunste van Israël te gebruiken. De krijgslieden moesten alleen de instructies van God opvolgen en zeven dagen lang rond de stad trekken – voor de ark van het verbond uit. Op de zevende dag moesten de priesters de bazuinen laten klinken, het volk moest een groot gejuich laten horen en de sterke en hoge muur stortte in. Het enige wat hen nog te doen stond, was de stad binnengaan en haar innemen. God zelf had in Zijn almacht Jericho overwonnen en een volledige overwinning voor Israël bewerkstelligd.

Voor Ai waren de zaken heel anders. Het was niet God die hen het bevel had gegeven om op te trekken. Zij kwamen niet uit Gilgal. De overwinning van God op Jericho was hen naar het hoofd gestegen: ze dachten dat ze de stad met een klein leger in een oogwenk konden veroveren. Maar bovenal was er een ban in hun midden en zo werd heel Israël zelf een ban. Het gevolg van dit alles was, dat zij geen stand konden houden tegenover hun vijanden; want zo was het onmogelijk voor God om bij hen te zijn, hoewel Hij in hun midden woonde als Degene voor Wie er geen belemmering is “door velen te redden of door weinigen te redden.” Het leger van de Israëlieten werd schandelijk op de vlucht gedreven door de uitbarstende inwoners van Ai, en het hart van het volk smolt van angst en werd als water (Joz. 7).

Maar de reactie van Jozua op deze nederlaag was verbazingwekkend. Dat hij zijn kleren scheurde, voor de ark neerviel en in gebed en smeking het aangezicht van de Heer zocht, was zeker het enige juiste om te doen. Maar zijn gebed leek meer op een aanklacht tegen God dan op een bekentenis van zijn eigen fouten: “Ach, Heere HEERE, waarom hebt U dit volk de Jordaan toch laten oversteken, om ons in de hand van de Amorieten te geven, om ons om te brengen?” – Zeker, Jozua kon niet worden verweten, dat hij niet wist van de overtreding van Achan; hij had immers zijn “schandelijke daad in Israël” in het geheim gedaan, en alleen God, die in het geheim ziet, wist ervan. Maar Jozua had niet moeten twijfelen aan de bereidheid van God om Zijn volk te helpen het land in bezit te nemen. Hij had moeten vragen: “Heer toon ons waar wij ons hebben vergist en de werkzaamheid van Uw almacht hebben gehinderd.”

Zoals gezegd zijn deze ervaringen van Israël ook een antwoord op onze vraag. Als God, de Heilige Geest Die in ons woont, gehinderd wordt in Zijn machtige en gezegende werkzaamheid in de gelovige, als hij dus niet “vol van de Heilige Geest” is, dan heeft hij alle reden om zich voor God neer te buigen en Hem te vragen hem te laten zien waar de fout in zijn eigen leven ligt. Bij Israël, in het gegeven voorbeeld, was het de onafhankelijkheid van God en de activiteit van het vlees die zich toonde in hoogmoed en in “begeerte naar de overige dingen.” Zijn dat niet ook de oorzaken die in ons “de Heilige Geest bedroeven” (Ef. 4:30), zodat Hij niet in volle omvang kan werken en wij dus niet “vol van de Heilige Geest” zijn?

Wat wij dus nodig hebben, is geen oppepper van het geestelijk leven van buitenaf, door welke georganiseerde beweging of menselijke invloed dan ook. Als wij “in de Geest wandelen” en de barricades opruimen die wij Hem in de weg hebben gelegd, zal Hij uit Zichzelf Zijn kracht in ons ontvouwen, ons leiden naar de werken die voor ons bereid zijn en Zijn gezegende vrucht in ons voortbrengen (Ef. 2:10).

“Vol zijn van de Heilige Geest” is geen toestand die buiten elke controle van ons geestelijk inzicht valt. Het is niet zo, dat de Geest van God de gelovige hanteert als een passief werktuig zonder dat het hart en de geest van de gelovige actief betrokken zijn bij de werkzaamheid ervan. Integendeel, de apostel Paulus schrijft aan de heiligen in Kolosse: “Daarom houden ook wij, van de dag af dat wij ervan gehoord hebben, niet op voor u te bidden en te vragen, dat u vervuld mag worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, om de Heer waardig te wandelen tot al [Zijn] welbehagen, terwijl u in alle goed werk vrucht draagt en opgroeit door de kennis van God” (Kol. 1:9,10). En hoe komen we tot deze kennis van de wil van God in alle wijsheid en geestelijk inzicht? Door het Woord van God, dat door de Heilige Geest is opgeschreven. “Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad” (Ps 119:105). Dit is de weg waarop de Heilige Geest de gelovige wil leiden en vervullen.

Jezus Christus, als mens op aarde, gaf ons hierin het volmaakte voorbeeld. Hij was verwekt door de Heilige Geest (Matth. 1:20); Hij was op Hem en leidde Hem (Matth. 3:16). Maar toen de duivel Hem verzocht en Hem wilde afleiden van zijn weg van gehoorzaamheid en afhankelijkheid van God (Matth. 4:1), antwoordde Hij de verleider niet: “De Geest zegt mij iets anders,” of: “De Geest leidt mij niet op deze wijze.” Hij antwoordde hem veeleer: “Er staat geschreven: ‘Niet van brood alleen zal de mens leven, maar van alle woord dat door [de] mond van God uitgaat’” (Matth. 4:4).

Inderdaad, met welk doel zou God ons Zijn Woord hebben gegeven met zijn openbaringen, leringen, vermaningen en bekendmakingen van de wil van God, als dit alles ons rechtstreeks zou worden meegedeeld door de inwoning van de Heilige Geest? Aan de andere kant zou het louter volgen van de bijbelse leer leiden tot een levenloos christendom, als we de Geest van God niet de gelegenheid zouden geven om ze in ons hart en geweten toe te passen en ze zo om te zetten in het leven.

“En wordt niet dronken van wijn, waarin losbandigheid is,” wordt ons gezegd. We moeten alles vermijden wat het vlees kan ontremmen en tot activiteit kan brengen. “… maar wordt vervuld met de Geest.” Hoe komt dit tot uiting? “… spreekt tot elkaar in psalmen, lofzangen en geestelijke liederen, zingend en jubelend in uw hart tot de Heer, en dankt te allen tijde voor alles de God en Vader in [de] naam van onze Heer Jezus Christus, en weest elkaar onderdanig in [de] vrees van Christus” (Ef 5:18-21).

We komen in de Schrift vaak de uitdrukking “vervuld met de Heilige Geest” tegen. Het wordt meestal geassocieerd met een tijdelijke of zelfs permanente dienst aan God, verricht in Zijn kracht. “Vol van de Heilige Geest” daarentegen wijst meer op een toestand die voortdurend aanwezig was bij de Heer Jezus hier op aarde (Luk. 4:1), maar ook kan voortduren bij de Zijnen. En als dit getuigenis kon worden gegeven aan een Stéfanus of een Barnabas, mogen en moeten wij dan niet ook van harte streven naar deze gezegende toestand? Het is immers de Geest Zelf die ons daartoe wil leiden!

© www.haltefest.ch

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW