8 jaar geleden

Nauwkeurig lezen (93)

“Nu ik dit beveel, prijs ik [u] niet, omdat u niet ten goede, maar ten kwade samenkomt. Want ten eerste hoor ik, dat er, wanneer u als gemeente samenkomt, scheuringen onder u zijn, en ten dele geloof ik het” (1 Kor. 11:17-18).

Is “scheuring” en “partijvorming” hetzelfde? Gaat het om dezelfde zaak, die slechts door twee verschillende woorden wordt omschreven?

Dit is zeker niet het geval. Het woord voor scheuring (Gr. schisma) kan men ook met “breuk” weergeven. Het woord komt bijvoorbeeld in Mattheüs 9:16 en Johannes 9:16 voor. Het zijn scheuren binnen de gemeenschap van de gelovigen. De Korinthiërs kwamen op één plaats samen (1 Kor. 14:23), maar ze waren niet langer één van hart en één van ziel. Er waren scheuren tussen rijk en arm (1 Kor. 11), en de één gaf de voorkeur aan Petrus, anderen aan Paulus, en weer anderen aan Apollos (1 Kor. 1 en 3).

Het woord voor partijvorming (Gr. hairesis) wordt in sommige vertalingen van de Bijbel ook met “sekte” aangegeven. Het gaat om een uiterlijke scheiding – het gaat erom dat Paulus vreesde, dat de breuk zich zou uitbreiden en een aantal van hen de grondslag van het samenkomen zou kunnen verlaten. Als ze zich niet zouden bekeren, dan moest dat noodzakelijk het gevolg zijn. Maar dan zouden de beproefden openbaar worden, dat waren degenen die niets met de partijgeest te maken hadden. Zolang er alleen scheuren binnen de gemeenschap waren, was dat natuurlijk nog niet zo duidelijk.

William Kelly legde dat vele jaren geleden in zijn opmerkingen over de 1e Korinthe-brief op deze manier uit: “Een scheuring is een deling binnen de gemeente (vergadering), terwijl allen nog steeds in dezelfde verbinding als vroeger blijven, hoewel ook in gedachten en gevoelens gescheiden door vleselijke partijdigheid of antipathie. Een partij (sekte) – in de traditionele bijbelse betekenis zoals hier – is een vereniging onder de heiligen, die zich van de overigen scheidt, omdat hun eigen wil nog meer gehoorzaamd wordt. Een partij in het midden van de gelovigen voert, wanneer zij ongeoordeeld blijft, tot een sekte of een partij naar buiten toe. Aan de ene kant worden de beproefden, die deze enge en zelfzuchtige wegen verwerpen, openbaar, aan de andere kant wordt de sektariër door zichzelf veroordeeld, doordat hij de voorkeur geeft aan zijn eigen specifieke standpunten van de gemeenschap van alle heiligen in de waarheid”.

Gerrid Setzer, © Bibelstudium.de

Geplaatst in:
© Frisse Wateren, FW