Criticaster

“Maar het betekent voor mij het minste, dat ik door u of door een menselijk gericht wordt beoordeeld; ja, ik beoordeel ook mijzelf niet. Want ik ben mij van niets bewust, maar daardoor ben ik niet gerechtvaardigd; maar Hij die mij beoordeelt, is [de] Heer” (1 Kor. 4:3-5).

Een oud verhaal vertelt van een vader en zoon die met een ezel onderweg waren. De vader reed op de ezel, terwijl de zoon de bagage droeg. De mensen beklaagden zich erover, dat ze de ezel de last van een oude zware man lieten dragen. Dus steeg de oude man af en de jongen ging nu op de ezel zitten. Niet lang duurde het voordat ze de woorden te horen kregen, dat het maar een schande was de jongen te laten rijden, terwijl de oude man te voet liep. Zo stegen zij beiden van de ezel af en laadden de bagage op het vriendelijke, grijze dier. Echter kwam al snel de scherpe opmerking, of ze wel wisten waartoe een ezel er was. Tot slot hebben ze zelfs geprobeerd om, onder hoongelach, de ezel te dragen …

Ook als het verhaal niet waar zou zijn, dan is het toch leuk gevonden. Het leert ons dat we niet naar de criticaster1 moeten luisteren. Criticasters zijn mensen die alles eenvoudigweg bekritiseren. Zij argumenteren irrelevant en met logica is het niet te ondervangen. Als ik naar de criticaster luister, zal ik het probleem nog niet kwijtraken. De kritiek zal gewoon nooit ophouden. Ik moet daarom een eigen weg vinden en gaan. Of beter gezegd, de weg van de Heer.

Christenen weten dat ze een grote Heer in de hemel hebben. Hem zijn ze verantwoording schuldig voor hun doen en laten. De apostel Paulus schrijft:

“Maar het betekent voor mij het minste, dat ik door u of door een menselijk gericht wordt beoordeeld; ja, ik beoordeel ook mijzelf niet. … maar Hij die mij beoordeelt, is [de] Heer” (1 Kor. 4:3-5). Hiervan kunnen en moeten we leren.

Gerrid Setzer, © Bibelstudium.de

Geplaatst in: Christendom
© Frisse Wateren, FW